به گزارش خبرگزاری ریتم، بر اساس بیانیه شرکت موسیقی Dead Oceans، بیل فی که به دلیل ترانه‌های عمیق و تأثیرگذارش شناخته می‌شد، درگذشته است. در این بیانیه آمده است:
«بیل، مردی آرام و شریف بود، فراتر از زمانه‌ی خود خردمند. او فردی گوشه‌گیر اما با قلبی بزرگ بود که ترانه‌هایی عمیق و پرمعنا می‌نوشت؛ آثاری که برای سال‌های طولانی مخاطبان جدیدی پیدا خواهند کرد.»
علت دقیق مرگ او اعلام نشده، اما فی در سال‌های پایانی عمر خود با بیماری پارکینسون دست‌وپنجه نرم می‌کرد.
آغاز مسیر موسیقی؛ از کشف استعداد تا ناکامی در فروش آلبوم‌ها
بیل فی در سال ۱۹۴۳ در شمال لندن متولد شد. او در دوران دانشجویی در ولز، تحصیلات خود را در رشته الکترونیک دنبال کرد و هم‌زمان نواختن پیانو و هارمونیوم را آغاز کرد. استعداد او توسط تری نون، درامر سابق ون موریسون، کشف شد و این اتفاق منجر به عقد قرارداد با زیرمجموعه‌ی درام شرکت Decca Records شد.
او در این شرکت دو آلبوم منتشر کرد:
Bill Fay (۱۹۷۰)
Time of the Last Persecution (۱۹۷۱)
اما فروش پایین آلبوم دوم باعث شد که او از لیبل خود کنار گذاشته شود. فی درباره این دوران گفته بود:
«من از دنیای موسیقی خارج نشدم، بلکه این صنعت مرا ترک کرد.»
مضامین مذهبی و نگاهی انتقادی به تاریخ
بیل فی در موسیقی خود به‌شدت تحت تأثیر مسیحیت شخصی‌اش بود و برخی از آثار او به جنبش «مسیحیان هیپی» در آمریکا نزدیک بود. بااین‌حال، نوشته‌های او از نگاهی انتقادی برخوردار بود. آلبوم Time of the Last Persecution به‌طور خاص واکنشی به تراژدی‌های بزرگ قرن بیستم بود، از جمله:
بمباران هیروشیما و ناکازاکی
قوانین تبعیض‌آمیز جیم کرو در آمریکا
جنگ ویتنام
۴۰ سال سکوت؛ از کارگری تا کشف دوباره
پس از ترک صنعت موسیقی، فی به زندگی معمولی بازگشت، ازدواج کرد و خانواده‌ای تشکیل داد. در این دوران، او مشاغل مختلفی مانند نگهبانی باغ، فروشندگی ماهی و کار در مزرعه را تجربه کرد. او در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۲ گفته بود:
«از نظر من، گویی دیگر وجود نداشتم. همه مرا فراموش کرده بودند.»
اما در سال ۱۹۹۸، یک لیبل مستقل بریتانیایی آلبوم‌های او را مجدداً منتشر کرد. همین بازنشر باعث شد که جیم او’روک، تهیه‌کننده موسیقی، به آثار او علاقه‌مند شود و این آلبوم‌ها را در جلسات ضبط گروه Wilco به جف توئیدی معرفی کند.
بازگشت دوباره به صحنه موسیقی
در سال ۲۰۰۷ و سپس ۲۰۱۰، بیل فی به دعوت Wilco به اجرای زنده پیوست.
دیوید تبت، خواننده گروه Current 93، نیز تحت تأثیر موسیقی او قرار گرفت و به بازنشر آثارش کمک کرد.
در سال ۲۰۰۵، آلبوم Tomorrow, Tomorrow, & Tomorrow که شامل ضبط‌های بین ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۱ بود، منتشر شد.
در ادامه، جاشوا هنری، تهیه‌کننده موسیقی، او را پیدا کرد و توانست قراردادی با شرکت Dead Oceans برای انتشار آثار جدید او منعقد کند.
انتشار آلبوم‌های جدید و شهرت دوباره
Life Is People (۲۰۱۲)
Who Is the Sender? (۲۰۱۵)
Countless Branches (۲۰۲۰)
او در این دوران مورد تحسین هنرمندانی چون The War on Drugs، A.C. Newman و استیون مالکموس قرار گرفت.
گوشه‌گیری از دنیای شهرت و آخرین سال‌ها
با وجود احیای شهرتش، بیل فی هرگز تور برگزار نکرد و تنها یک‌بار در برنامه «Later… with Jools Holland» به اجرای زنده پرداخت. او ترجیح داد که در لندن بماند و در همان گوشه‌ی خلوت خود به نوشتن آهنگ‌های جدید ادامه دهد.
او در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۲۰ با نیویورک تایمز گفت:
«بهترین کار این است که وقتم را صرف همان چیزی کنم که همیشه انجام داده‌ام. من سپاسگزارم که توانستم در تمام این سال‌ها آهنگ‌هایی پیدا کنم که در گوشه‌ی اتاق انتظارم را می‌کشیدند.»
بیل فی، با موسیقی عمیق و تأثیرگذارش، همچنان الهام‌بخش هنرمندان خواهد بود. آثار او، فراتر از زمان، در قلب طرفدارانش زنده خواهد ماند.
