به گزارش خبرنگار «خبرگزاری موسیقی نوجوان»، محسن نورانی در گفت‌وگویی اختصاصی ریتم درباره روند شکل‌گیری آلبوم «سوئیت سمفونی مینودر» گفت: «ایده‌ی ساخت این مجموعه پیش از دوران کرونا و با پیشنهاد حوزه هنری استان تهران و قزوین شکل گرفت. پس از چند نشست درباره ساختار موسیقایی اثر، به نتیجه رسیدیم که در قالب یک اثر ارکسترال اجرا شود تا امکان اجرای آن توسط ارکسترهای بزرگ ایران و جهان فراهم باشد. به همین دلیل ساختار استاندارد موسیقی ارکسترال غربی را انتخاب کردیم تا اثری با زبان بین‌المللی و در عین حال ریشه‌دار در موسیقی ایرانی خلق شود.»
این آهنگساز با اشاره به پیشینه‌ی نام اثر افزود: «مینودر نام یکی از دروازه‌های قدیمی شهر قزوین است که به‌عنوان “دروازه بهشت” شناخته می‌شد و این نام را به‌دلیل بار تاریخی و فرهنگی‌اش برای اثر برگزیدم.»
او درباره‌ی ترکیب موسیقی ایرانی با ارکستر غربی توضیح داد: «تخصص من موسیقی ارکسترال غربی است، اما تلاش کردم از صدادهی ایرانی و شرقی نیز بهره بگیرم. هرچند سازبندی کار مطابق با استاندارد ارکستر سمفونیک جهانی است، اما روح و رنگ صداهای ایرانی در بطن آن حضور دارد.»
نورانی درباره‌ی انتخاب اشعار گفت: «در این مجموعه از شعرهایی از عبید زاکانی و عارف قزوینی استفاده کردم. عارف را به‌عنوان موسیقیدانی می‌شناسیم که آثارش در دوران مشروطه ماندگار شده‌اند. عبید نیز معمولاً با جنبه‌ی طنز شناخته می‌شود، اما من از یکی از غزلیات جدی او استفاده کردم تا نگاهی تازه به جنبه‌های دیگر شعرش داشته باشیم و ذهنیت متفاوتی از او ارائه دهیم.»
او در ادامه به بخش ویژه‌ی این اثر اشاره کرد و افزود: «در موومان چهارم از لالایی بومی منطقه‌ی الموت استفاده کرده‌ام. سال‌ها پیش در پژوهشی میدانی در آن منطقه چند نغمه‌ی محلی ضبط کرده بودم و یکی از آنها – لالایی‌ای که مادربزرگی برای نوه‌اش می‌خواند – به‌دلیل اصالت و بار احساسی خاصش، مرا تحت‌تأثیر قرار داد. تصمیم گرفتم این نغمه را در قالب یک قطعه‌ی ارکسترال بازآفرینی کنم تا به حفظ میراث شفاهی منطقه کمک شود.»
به گفته‌ی نورانی، موومان سوم اثری الکتروآکوستیک است که از تجربه‌ی زیسته‌ی او در طبیعت الموت الهام گرفته است: «تصویر مه‌آلود کوه‌ها، دریاچه اوان و فضای بارانی منطقه در ذهنم نقش بسته بود و تلاش کردم با تلفیق موسیقی الکترونیک و ارکستر، همان حس را به شنونده منتقل کنم.»
در بخش دیگری از گفت‌وگو، او درباره‌ی تنظیم دوباره‌ی تصنیف ماندگار «راز دل (از خون جوانان وطن)» گفت: «این تصنیف بیش از یک قرن در خاطره‌ی مردم ایران مانده است. تلاش من این بود که ضمن حفظ اصالت اثر، با نگاهی تازه آن را بازآفرینی کنم. در این تنظیم از بخش‌هایی از تصنیف دیگر عارف، “گریه کن”، استفاده کرده‌ام تا تنوع و بینامتنیت شعری ایجاد شود.»
نورانی درباره‌ی روند دشوار تولید اثر یادآور شد: «شروع ضبط کار هم‌زمان با دوران کرونا بود؛ زمانی که استودیوها تعطیل شده و نوازندگان در قرنطینه بودند. ضبط اولیه با امکانات محدود انجام شد، اما کیفیت مطلوب حاصل نشد. به همین دلیل، پس از بهبود شرایط، با هزینه‌ی شخصی و همکاری نوازندگان حرفه‌ای در استودیوهای مجهزتر دوباره کار را ضبط کردم تا نتیجه نهایی شایسته باشد.»
او در پاسخ به این پرسش که این اثر چه نسبتی با مخاطبان نوجوان دارد، گفت: «موسیقی ارکسترال به دلیل حضور جمعی هنرمندان و هماهنگی صدها نفر، نوعی تجربه‌ی اجتماعی است. برای نوجوانان می‌تواند فرصتی باشد تا معنای کار گروهی و هماهنگی هنری را لمس کنند. علاوه بر آن، رنگ‌های گوناگون در ارکستر، همانند پالت نقاشی، می‌تواند تخیل و حس زیبایی‌شناسی نسل جوان را برانگیزد.»
نورانی با اشاره به نقش آموزش موسیقی در مدارس و هنرستان‌ها تأکید کرد: «هنرستان‌ها در یک قرن اخیر سهم بزرگی در تربیت نسل‌های موسیقی ایران داشته‌اند. باید هنرجویان را با مبانی اصیل موسیقی آشنا کرد تا این ساختارها نسل‌به‌نسل منتقل شود. من همیشه کوشیده‌ام آموزش را پلی میان سنت و امروز قرار دهم.»
در پایان او گفت: «دغدغه‌ی اصلی من حفظ هویت فرهنگی و ملی است. در هر ژانری فعالیت کنم، این ریشه برایم اهمیت دارد. هنر بدون تکیه بر هویت به‌سرعت فراموش می‌شود، اما اگر از فرهنگ و ریشه تغذیه کند، ماندگار می‌شود.»
اختصاصی ریتم
