به گزارش خبرگزاری ریتم؛ تحلیل و نقد عملکرد مدیران در دستگاه‌های دولتی از پرمخاطب‌ترین و در عین حال پرحاشیه‌ترین گونه‌های رسانه‌ای است. در این میان، مدیریت مجموعه‌های فرهنگی و هنری نه‌تنها از این قاعده مستثنی نیست، بلکه با حساسیت‌های مضاعف روبه‌روست. در فضای موسیقی، ورود هر مدیربا هر گرایش سیاسی به «میدان مین» چالش‌ها، جسارت و برنامه‌ریزی دقیق می‌طلبد.
بابک رضایی که از اول فروردین ۱۴۰۴ با حکم معاونت امور هنری وزیر فرهنگ به عنوان مدیرکل دفتر موسیقی منصوب شد، سابقه‌ای اجرایی در انجمن موسیقی ایران، نمایشگاه موسیقی و آثار شنیداری تهران، برنامه‌های شب‌های موسیقی ایران، مدیریت اجرایی جشنواره‌ها و ارکستر سمفونیک تهران و مدیریت رسانه موسیقی دارد. در حکم وی، توجه به سند ملی موسیقی، ارتقای جایگاه استادان، تقویت موسیقی نواحی، دیپلماسی فرهنگی، ارتقای شوراهای شعر و موسیقی، صیانت از مجوزها و تقویت مصرف فرهنگی موسیقی اصیل به‌ویژه برای کودکان و نوجوانان به‌عنوان اولویت‌ها ذکر شده است.
رضایی در پاسخ به پرسشی درباره کارنامه شش‌ماهه گفت حوزه موسیقی به دلیل ماهیت ایدئولوژیک حاکم، همواره با فراز و فرود مواجه است؛ با این حال در «بزنگاه جنگ ۱۲ روزه»، موسیقی بار دیگر اثرگذاری اجتماعی خود را نشان داد و نشان داد که با مدیریت برنامه‌ریزی‌شده، هنرمندان می‌توانند پیام‌های وحدت‌بخش و نشاط‌آور را به جامعه مخابره کنند. به باور او، موسیقی ایرانی در تاریخ انقلاب و دفاع مقدس نقش‌آفرین بوده و می‌تواند امروز نیز حافظه شنیداری جامعه را به سوی موسیقی علمی و فرهنگی هدایت کند.
او هدف‌گذاری بازگشت موسیقی ایران به رسانه ملی را یکی از مطالبات محوری دانست و تأکید کرد در برابر تهاجم فرهنگی می‌توان رویکرد آفندی داشت و با موسیقی، پیام فرهنگی ایران را به جهان رساند. درباره حمایت از اجراها، رضایی ضمن اذعان به کمبود منابع و هزینه‌های سنگین سالن‌ها، طرح به‌کارگیری سالن‌های آمفی‌تئاتر دستگاه‌های دولتی در ساعات غیراداری را راهی برای کاهش هزینه گروه‌ها و بلیت ارزان‌تر عنوان کرد و از دولت و نهادها خواست در اختیارگذاری این فضاها همکاری کنند.
در بخش دیگری از گفت‌وگو، او درباره سند ملی موسیقی گفت این سند باید به فال نیک گرفته شود و تحقق کامل آن محتاج مدیران آشنا به موضوع و صبور است. رضایی تأکید کرد قانون بدون مجریان کارآمد به نتیجه نمی‌رسد اما در دهه آینده می‌توان به ثمرات آن امیدوار بود.
او در توضیح فنون نانوشته مدیریت فرهنگی به نمونه‌هایی مانند حاشیه‌های برنامه‌های نیاوران اشاره کرد و گفت در چنین مواردی باید بین حقوق شهروندان، امنیت و آرامش محلات و پیگیری برنامه‌های فرهنگی توازن برقرار کرد—و این‌گونه موقعیت‌ها در هیچ کتاب مدیریتی نسخه آماده ندارد.
در پاسخ به چالش‌های مطرح میان دفتر موسیقی و جامعه تهیه‌کنندگان، رضایی تهیه‌کنندگان را حلقه‌ای کلیدی در زنجیره تولید و اجرا دانست و نبود آیین‌نامه‌های شفاف را از ضعف‌های جدی برشمرد. به گفته او، حل مسائل نباید متکی بر «گفتاردرمانی» و روابط فردی باشد؛ بلکه نیازمند قواعد مدون است تا مسیر صدور مجوز و اجرای برنامه صرفاً از دفتر موسیقی و بر اساس قانون و سند ملی موسیقی پیگیری شود. رضایی ابراز امیدواری کرد در برنامه میان‌مدت، بازتعریف رابطه با تهیه‌کنندگان به بهبود فضا بینجامد.
منبع: «مهر»
