به گزارش خبرگزاری ریتم؛ چالش‌های آموزش موسیقی در دانشگاه‌های ایران موضوعی است که در سال‌های اخیر بارها از سوی اساتید و هنرمندان برجسته مورد نقد قرار گرفته است. با وجود گذشت سال‌ها از ورود موسیقی به نظام آموزش عالی کشور، این رشته همچنان با مشکلات ساختاری، محتوایی و سیاست‌گذاری‌های ناکارآمد مواجه است؛ مسائلی که موجب ناامیدی از خروجی دانشگاه‌ها و پایین‌آمدن کیفیت آموزش شده‌اند.
در گزارش پیش‌رو که با همکاری چهار هنرمند و مدرس دانشگاه تهیه شده، ضعف نظام آموزش آکادمیک موسیقی در ایران از زوایای مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. دانیال شهرتی، نوازنده و آهنگساز، در گفت‌وگو با ایلنا صراحتاً عنوان کرده است: «کسی در دانشگاه علمی‌کاربردی موسیقی یاد نمی‌گیرد!» او سیستم آموزشی را ناکارآمد توصیف می‌کند و به نبود نظارت، تعیین سطح و چینش مناسب دروس بر اساس مهارت دانشجویان اعتراض دارد.
شهرتی همچنین از تجربه شخصی خود در تدریس دروس تخصصی موسیقی سخن گفته و تأکید کرده است که نبود استاندارد مشخص برای برنامه‌ریزی درسی، باعث شده دانشجویان بدون آمادگی لازم به دروس پیشرفته وارد شوند؛ مسئله‌ای که نه‌تنها کیفیت یادگیری را کاهش می‌دهد، بلکه باعث دلسردی دانشجویان نیز می‌شود. او عدم توجه به سبک‌های موسیقی پاپ، راک، رپ و جز در دانشگاه‌ها را مصداقی از بی‌توجهی به تحولات موسیقی معاصر می‌داند.
علی بهرامی‌فرد، نوازنده سنتور و آهنگساز، نیز بر لزوم بازنگری در برنامه‌های درسی سازهای تخصصی تأکید می‌کند. او معتقد است تا زمانی که سلیقه شخصی اساتید بر تخصص علمی غلبه دارد، نمی‌توان به خروجی دانشگاه‌ها اعتماد کرد. بهرامی‌فرد تأکید می‌کند که بازنویسی دروس تاکنون تنها ۱۵ تا ۲۰ درصد تأثیرگذار بوده و برای اصلاح کامل سیستم آموزشی به اراده‌ای جدی نیاز است.
محمدسعید شریفیان، آهنگساز و استاد باسابقه موسیقی سمفونیک، نیز یکی از بزرگ‌ترین معضلات آموزش موسیقی را شیوه نادرست گزینش دانشجو در مقاطع مختلف می‌داند. او با انتقاد از پذیرش دانش‌آموختگان رشته‌های غیرمرتبط در مقطع کارشناسی‌ارشد موسیقی، به اختلال در سطح علمی کلاس‌ها اشاره کرده و آن را یکی از دلایل اصلی افت کیفیت آموزش دانسته است.
در ادامه، محمدمهدی گورنگی، آهنگساز موسیقی فیلم، نیز با نگاهی تخصصی به آموزش موسیقی در سینما پرداخته است. او کمبود واحدهای آموزشی برای ساخت موسیقی فیلم در دانشگاه‌ها را یک ضعف جدی می‌داند و تأکید دارد که دو واحد موسیقی فیلم برای دانشجویان کارگردانی بسیار ناکافی است. او همچنین به نبود اساتید متخصص در این حوزه در دانشگاه‌ها اشاره کرده و خواستار ایجاد فضای تخصصی برای آموزش موسیقی در حوزه‌های بینارشته‌ای شده است.
در مجموع، آنچه در گفت‌وگو با این چهار هنرمند برجسته نمایان می‌شود، نیاز فوری به اصلاح سیاست‌های آموزشی، بازنگری در محتوای دروس، ایجاد استانداردهای حرفه‌ای و گسترش سبک‌های موسیقی متنوع در دانشگاه‌های ایران است؛ چراکه بدون این اقدامات، نمی‌توان به تربیت نسل جدیدی از موزیسین‌های توانمند در فضای آکادمیک امیدوار بود.
