به گزارش خبرگزاری ریتم؛ در مراسم اختتامیه که شامگاه جمعه ۹ آبان در تبریز برگزار شد، رضایی با اشاره به اعتبار مکتب تبریز از صفی‌الدین ارموی و عبدالقادر مراغی تا اقبال آذر و غلامحسین بیگچه‌خانی، گفت این مکتب صرفاً یک سبک اجرایی محلی نیست، بلکه جهان‌بینی هنری ریشه‌دار در تاریخ آذربایجان و آمیخته با هویت ایرانی است. او افزود «اولین جشنواره ملی موسیقی دستگاهی ایران» با تأکید بر مکتب تبریز، فرصتی برای بازشناسی و تجلیل از این رویکرد است.
رضایی سه پایه اساسی این مکتب را «اتکا به ردیف و بازخوانی خلاقانه آن»، «تاکید بر بیان در آواز با تحریرهای پرشور و اوج‌وفرودهای استادانه» و «تلفیق جانساز ساز و آواز به مثابه دو روایت‌گر یک داستان» برشمرد. به گفته او، پیام روشن این جشنواره آن است که موسیقی دستگاهی ایران کالبدی «تک‌صدایی» نیست و همچون درختی کهن و زنده، شاخه‌های متنوعی چون مکتب تبریز، اصفهان و تهران دارد.
او با اشاره به فرصت‌های پیش‌رو ــ از جمله ظهور نسل جدید و ابزارهای دیجیتال ــ چالش‌هایی نظیر افت کیفی آموزش به‌دلیل فاصله از سنت استاد ـ شاگردی و کم‌توجهی به تحقیق آکادمیک را برشمرد و راهکارهایی چون مستندسازی و آرشیو صوتی‌تصویری، خلق آثار تازه برای نسل جوان، گنجاندن مکتب تبریز در برنامه درسی هنرستان‌ها و دانشکده‌ها، و تأسیس «خانه مکتب تبریز» برای ساماندهی کلاس‌های استادـشاگردی، اجراهای مستمر، همایش‌های تخصصی، تولید مجموعه‌های مستند تلویزیونی و انتشار «کتاب سال مکتب تبریز» را پیشنهاد کرد.
