به گزارش خبرگزاری ریتم؛ مهین زرین‌پنجه، نوازنده پیانو، آهنگساز و موسیقیدان ایرانی، متولد ۴ آبان ۱۳۱۶ در تهران و فرزند خانواده‌ای هنرمند بود. پدر او، نصرالله زرین‌پنجه، نوازنده تار و سه‌تار و مادرش، صفیه یگانه، نوازنده تار و تنبک بود. این هنرمند فقید در تاریخ ۱۱ خرداد در سلمان‌شهر مازندران درگذشت.
او آموزش موسیقی را از هنرستان موسیقی ملی زیر نظر روح‌الله خالقی آغاز کرد و از اساتیدی چون ابوالحسن صبا، حسین تهرانی و جواد معروفی بهره برد. زرین‌پنجه پیانوی کلاسیک را نزد امانوئل ملیک اصلانیان و پیانوی ایرانی را نزد مرتضی محجوبی فرا گرفت. پس از اتمام تحصیلات، در وزارت فرهنگ و هنر استخدام شد، ارکستر بانوان را راه‌اندازی کرد و در دیگر ارکسترها نیز به اجرای تک‌نوازی پرداخت.
با وقوع انقلاب، مهاجرت او به انگلستان، فرانسه و سپس آمریکا شکل گرفت. در خارج از کشور نیز به آموزش و ضبط آثار ادامه داد. او بیش از ۶۰ قطعه موسیقی خلق کرد که برخی از آن‌ها توسط ارکسترهای بین‌المللی اجرا شده‌اند. آثاری چون «لیلی و مجنون»، «غم غربت»، «سرزمین من» و «والس ایرانی» از مهم‌ترین آثار این هنرمند هستند.
پویان آزاده، آهنگساز و از شاگردان استاد جواد معروفی، درباره این هنرمند گفت: «زنده‌یاد زرین‌پنجه از شاگردان ممتاز استاد معروفی بود و از کودکی نام او را به عنوان پیانیستی ممتاز شنیده بودم. در سال ۱۳۹۸ موفق شدم او را به آیین رونمایی آلبوم «با یادش» در تالار رودکی دعوت کنم. همچنین کارگاه‌هایی با حضور او در انستیتوی پیانو برگزار شد که برای هنرجویان بسیار مفید بود.»
او افزود: «زرین‌پنجه تلفیقی از مکتب‌های محجوبی، معروفی و پیانوی کلاسیک اروپایی را در آثارش داشت. این ویژگی باعث شد تا نگاه منحصربه‌فردی به موسیقی ایرانی و اروپایی داشته باشد و آثارش از این نظر متمایز شوند.»
پویان آزاده با اشاره به پیشینه خانوادگی این هنرمند اظهار کرد: «او فرزند یکی از مهم‌ترین موسیقیدانان ایران بود. پدرش با موسی خان معروفی، پدر استاد جواد معروفی، همکاری نزدیکی داشت. همچنین خواهرش، شهین زرین‌پنجه، نوازنده ویولن است. یکی از آرزوهایم این بود که اجرای مشترکی از این دو خواهر ثبت شود.»
او ادامه داد: «زنده‌یاد زرین‌پنجه شایسته عنوان بانوی اول پیانوی ایرانی بود. او همزمان شاگرد دو مکتب بزرگ پیانو در ایران بود و هیچ بانوی دیگری چنین ویژگی‌ای ندارد.»
این پژوهشگر با اشاره به دیدارهای اخیر با او گفت: «در دی‌ماه سال گذشته در مازندران دیداری با او داشتم و نسخه‌ای از کتاب «ردیف موسیقی ایران برای پیانو» تصحیح‌شده را به ایشان تقدیم کردم. او از ادامه‌دار بودن مکتب استاد معروفی خوشحال بود و این میراث را بخش مهمی از فرهنگ موسیقی ایران می‌دانست.»
او در پایان گفت: «زرین‌پنجه انسانی متواضع، مهربان و عاشق هنر بود. او با وجود شرایط مالی مناسب در خارج از کشور، به ایران بازگشت تا برای فرهنگ کشورش تلاش کند. او گنجینه‌ای یگانه در پیانوی ایرانی بود که جایگزینی نخواهد داشت.»
