به گزارش خبرگزاری ریتم؛ این استاد موسیقی درباره تغییرات اخیر توضیح می‌دهد: در سال‌های ابتدایی ناچار بودیم «سهل‌گیرانه» برخورد کنیم چون سطح نوازندگی چندان قابل توجه نبود؛ اما در سال‌های اخیر، برای معرفی برگزیده در هر بخش ناچار به «سخت‌گیری» هستیم. توقع داوران بالا رفته و هر سال قطعات دشوارتر انتخاب می‌شود؛ زیرا شرکت‌کنندگان نیز سال‌به‌سال بهتر شده‌اند.
ظهیرالدینی مانند بسیاری از داوران و برگزارکنندگان تأکید دارد که «انتخاب استعدادهای برتر و اعطای جایزه کافی نیست». او می‌گوید: کسانی که مقام می‌آورند، بسیار زحمت کشیده‌اند و حق دارند مورد حمایت قرار بگیرند و «هنرشان را به نمایش بگذارند». جشنواره زمانی مؤثر است که از برگزیدگانش پشتیبانی کند و استعدادهای آنان را به جامعه معرفی کند تا مردم ببینند جوانان و نوجوانان چقدر توانمندند و چه ظرفیت‌هایی در سراسر کشور وجود دارد.
این نوازنده ویولن و ویولا با اشاره به حضور گسترده شرکت‌کنندگان از سراسر ایران در بخش‌های ویولن و ویولا می‌گوید: «از همه جای ایران شرکت‌کننده داریم و به قدری خوب اجرا می‌کنند که کنجکاو می‌شویم بدانیم کجا و نزد کدام اساتید آموزش دیده‌اند.» او یادآور می‌شود برخی آموزشگاه‌ها استاد «پروازی» دارند و برخی از اساتید بومی بهره‌مندند؛ در هر صورت سطح آموزش بالا رفته است. به‌عنوان نمونه، در تبریز و اصفهان آموزشگاه‌های بسیار خوبی فعال‌اند و شرکت‌کنندگانی از شهرهای مختلفِ این دو استان در جشنواره حضور داشته‌اند.
ظهیرالدینی علت اصلی این پیشرفت را «عشق و علاقه جوانان به موسیقی» و فرصتی می‌داند که جشنواره برای بروز توانایی‌ها و قرار گرفتن در معرض قضاوت فراهم می‌کند. او گرایش جوانان به موسیقی کلاسیک و سنتی را «قابل اعتنا» می‌خواند و می‌گوید: برخی آن‌قدر جدی و علاقه‌مندند که برای ادامه مسیر به تهران می‌آیند یا در شهر خود به «بهترین مؤسسات آموزشی» مراجعه می‌کنند.
