به گزارش خبرگزاری ریتم؛ دهه‌ی هفتاد، نقطه‌ی عطف و سرآغاز مهمی برای موسیقی پاپ ایران بود؛ دورانی که با ظهور نسل اول خوانندگان پاپ ــ که امروز بخشی از خاطرات نوستالژیک ما هستند ــ شکل گرفت و حالا به یکی از پر‌درآمدترین، تأثیرگذارترین و محبوب‌ترین بخش‌های موسیقی کشور تبدیل شده است.
این روزها از گوشه‌وکنار، زمزمه‌هایی درباره‌ی مجاز شدن موسیقی رپ به گوش می‌رسد؛ یا بهتر است بگوییم: خوانندگان رپ در صف دریافت مجوز قرار دارند. و درست همین‌جاست که اصل ماجرا نهفته است: آیا باید خوانندگان رپ مجوز بگیرند، یا موسیقی رپ؟
موضوع ورود خوانندگان رپ که تا امروز بدون هیچ نظارت یا ارزیابی کیفی فعالیت کرده‌اند، حالا جدی شده است. بسیاری از آنان به‌عنوان نمایندگان نسل‌های اول و دوم تا نسل پنجمِ رپ ایران شناخته می‌شوند و بدون توجه کافی به ریشه‌های فکری، توان برندینگ یا مسئولیت اجتماعی خود، آماده‌ی اجرای رسمی روی صحنه‌ها هستند. اما پرسش اساسی این است: آیا برای به رسمیت شناختن موسیقی رپ ــ که اتفاقی مهم و مبارک است ــ تنها راه، باز کردن درهای سالن‌ها برای نسل فعلی است؟ نسلی که اغلب شناختی عمیق از حقیقت این ژانر ندارند و تنها به تکرار سطحی‌ترین برداشت از آن یعنی «رپ یعنی اعتراض» بسنده کرده‌اند؟
رپ، ژانری است با هویتی مستقل و ساختاری منحصر‌به‌فرد؛ اما ما، مانند بسیاری از پدیده‌های فرهنگی وارداتی، تنها به مصرف‌کننده‌ی آن تبدیل شده‌ایم. به جای حمایت از این سبک به عنوان یک جریان موسیقایی، به افرادی میدان داده‌ایم که رفتارشان گاه غیرقابل‌پیش‌بینی است و ممکن است با یک گفت‌وگوی اینستاگرامی یا اجرای جنجالی، موجب پشیمانی در اعطای مجوز شوند.
به نظر می‌رسد حاکمیت در مجاز کردن موسیقی رپ عجله دارد و تنها مسیر را حضور خوانندگان زیرزمینی بر صحنه‌های رسمی می‌داند؛ در حالی که راه درست‌تر و مؤثرتری نیز وجود دارد: استعدادیابی هدفمند و تولید آثار شنیداری باکیفیت در ژانر رپ، توسط هنرمندان مؤلف و آگاه.
رپ، به‌واسطه‌ی محوریت کلام و نفوذ گسترده‌اش در میان مخاطبان، نیازمند تولیداتی است که ضمن حفظ اصالت و اصول این سبک، بتوانند آثار قابل‌دفاعی ارائه دهند؛ آثاری که بازتاب‌دهنده‌ی صدای واقعی جامعه با نگاه‌های متنوع باشند. نسل فعلی رپ تنها بخشی از این جامعه است ــ محترم و قابل‌تأمل، اما نه تمام آن. بنابراین، بهتر است با دوراندیشی، برنامه‌ریزی و شناخت عمیق از این ژانر جذاب، مسیر رسمیت یافتن آن را پیش ببریم. همکاری با تهیه‌کنندگان حرفه‌ای، حمایت از نسل تازه‌ی هنرمندان رپ و نگاهی کارشناسی و فرهنگی، می‌تواند بهترین راه برای تحقق این هدف باشد.
