به گزارش خبرگزاری ریتم؛ آیا تاکنون پرسیده‌ایم که تاریخ هنر و موسیقی چگونه ثبت شده تا بدون تحریف به دست ما برسد؟ اگر نبود تلاش تاریخ‌نگاران و موسیقی‌پژوهان، امروز بخش بزرگی از گذشته‌های فرهنگی بی‌معنا جلوه می‌کرد و موسیقی از مسیر اصالت و هویت خود دور می‌شد.
با توجه به تنوع اقوام ایرانی و گستره جغرافیایی کشور، موسیقی نواحی اهمیتی دوچندان نسبت به هنرهایی مانند تئاتر و سینما دارد؛ چراکه خاستگاه آن در دل فرهنگ و تاریخ ایران است. افزون بر آن، موسیقی سنتی، پاپ، ارکسترال و بی‌کلام نیز جایگاه ویژه‌ای دارند و نیازمند پژوهش و ثبت هستند.
با این حال، پرسش اساسی این است: چند پژوهشگر موسیقی در ایران فعالیت می‌کنند؟ آیا انجمنی مستقل برای حمایت از آن‌ها وجود دارد؟ پاسخ، به گفته هوشنگ جاوید، منفی است. او تأکید دارد که پژوهشگران زیرمجموعه هیچ نهادی نیستند و بانک اطلاعاتی دقیقی از آنان وجود ندارد.
جاوید که سال‌هاست در حوزه موسیقی نواحی فعالیت می‌کند، در گفت‌وگو با ایلنا از مشکلات جدی پژوهشگران سخن گفت: «نه حمایت می‌شویم و نه ناشران حاضرند با شرایط ما همکاری کنند. ناشر به معاش پژوهشگر فکر نمی‌کند.» او افزود: «پژوهش در ایران شوخی‌بردار نیست؛ پژوهشگر زندگی دارد و کار میدانی و کتابخانه‌ای بسیار پرهزینه است. اما هیچ حمایتی وجود ندارد و آنچه گفته می‌شود بیشتر شعار است.»
او نمونه‌هایی از آثارش را برشمرد؛ کتاب «پرند ستایش ۲» درباره مرثیه که به دلیل نبود حمایت منتشر نشده و اثری درباره موسیقی رمضان که پس از ۲۰ سال دوباره تجدید چاپ شد. جاوید با اشاره به این روند گفت: «حتی وقتی طرحی کامل و منسجم برای اساسنامه موسیقی نواحی ارائه دادم، هیچ پاسخی دریافت نکردم و همچنان بلاتکلیف مانده است.»
این پژوهشگر درباره جشنواره «خنیاگران انقلاب اسلامی» که در دهه ۹۰ برگزار شد، توضیح داد: «این جشنواره با تمرکز بر موسیقی حماسی نواحی، سه دوره برگزار شد و گروه‌هایی مثل بانوان «هرایی» از دل آن شکل گرفتند، اما به بهانه کمبود بودجه متوقف شد.» او تأکید کرد که چنین جشنواره‌ای می‌توانست جریان‌ساز باشد و آرشیوی ماندگار به جا بگذارد.
جاوید همچنین از طرح‌های دیگر خود گفت: «سند موسیقی حماسی ایران را به نهادهای مختلف ارائه کردم، اما گفتند در اولویت نیست یا بودجه نداریم.» او از بی‌توجهی به پیشنهاداتش گلایه کرد: «وقتی حتی معاون هنری وزارت ارشاد طرحم را گرفت، بعد از ماه‌ها تنها پاسخ این بود که «نمی‌دانیم طرح کجاست»!»
او در پایان خواستار توجه جدی به پژوهشگران شد: «اگر می‌خواهند کار کنند، بودجه بدهند تا کار پیش برود، اگر هم نه، صریح بگویند. ما فقط می‌خواهیم خدمت کنیم.»
