به گزارش خبرگزاری ریتم؛ سرود ملی هر کشور بخشی از هویت فرهنگی و سیاسی آن ملت است؛ نغمه‌ای که در لحظه‌های غرورآفرین و رسمی طنین‌انداز می‌شود. در ایران، پس از انقلاب اسلامی، تنها یک‌بار سرود ملی تغییر یافت، روایتی که از دل خاطرات سیاسی، فرهنگی و هنری بیرون آمده است.
سرود ابتدایی جمهوری اسلامی با شعری از ابوالقاسم حالت و آهنگسازی محمد بیگلری‌پور تهیه شد و از سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۷۱ مورد استفاده قرار گرفت. این قطعه که با ارکستر سمفونیک و گروه کر ضبط شده بود، به گفته بیگلری‌پور مورد تأیید امام خمینی (ره) نیز قرار گرفت و ۱۴ سال به عنوان سرود رسمی ایران اجرا می‌شد. اما طولانی بودن آن—حدود ۲ دقیقه و ۴۵ ثانیه—اجرایش در مجامع رسمی و بین‌المللی را دشوار کرده بود.
به همین دلیل، در جلسه‌ای میان رهبر انقلاب و محمد هاشمی، رئیس وقت صداوسیما، صحبت از لزوم تغییر سرود ملی به میان آمد. رهبری در این جلسه تأکید کردند که سرود جدید باید کوتاه، حماسی، الهام‌گرفته از موسیقی ایرانی و دارای مفاهیمی چون یاد امام و شهدا باشد.
در پی آن، فراخوانی به آهنگسازان داده شد که طی آن ۶۸ اثر دریافت شد. آثار ابتدا بی‌نام بررسی شدند و پس از چند مرحله، سه قطعه به مرحله نهایی رسیدند و برای تنظیم نهایی به سازندگانشان بازگردانده شدند. سرانجام، پس از شنیدن سه قطعه پایانی، رهبر انقلاب سرودی را انتخاب کردند که حسن ریاحی ساخته بود؛ اثری در دستگاه ماهور که از سادگی، ملودی روان و قابلیت زمزمه‌پذیری برخوردار بود.
محمد هاشمی در نامه‌ای رسمی، پیشنهاد آغاز پخش سرود جدید از سوم خرداد ۱۳۷۱ (سالروز آزادسازی خرمشهر) را مطرح کرد که با موافقت رهبر انقلاب همراه شد. در نهایت، سرود ملی فعلی از همان تاریخ جایگزین قطعه پیشین شد و تا به امروز به‌عنوان نشانی از شکوه ملی ایران طنین‌انداز می‌شود.
