پس از 200 سال و با وجود مطالعات مختلف بر روی تارموهای به جا مانده از بتهوون مشخص شد که این تار موها اصلا متعلق به بتهوون نیستند بلکه، متعلق به یک زن ناشناس هستند؛ با این حال همان چند تار مویی که متعلق به خود بتهوون بود هم نتوانست به آنچه که این موسیقیدان وصیت کرده بود کمک کند، در عوض راز دیگری را برملا کرد.
پری ملکی با تاکید بر اینکه تنهایی قرنطینه برای هنرمندان موسیقی دستاوردی نداشته است، در این زمینه گفت: این تنهایی برای ما دستاوردی نداشت؛ چراکه خروجی بخصوصی نداشت. یک موزیسین زمانی میتواند کار کند که امید داشته باشد کارش مطرح، دیده و شنیده میشود. یک موزیسین به حضور زنده مردم نیاز دارد. یک نقاش برایش مهم نیست که مردم باشند یا نباشند، ولی ما موزیسینها به حضور و انرژی آدمها نیاز داریم.