به گزارش خبرگزاری ریتم؛ ۱۶ فروردین، سالروز درگذشت «مازیار» (عبدالرضا کیانی‌نژاد) خواننده محبوب و خوش‌صدای موسیقی پاپ ایران است؛ هنرمندی که با صدایی مخملی و دلنشین، خاطراتی ماندگار برای چند نسل از مخاطبان موسیقی پاپ به‌جا گذاشت، اما در سال‌های پایانی عمر خود در سکوت و بی‌خبری به حاشیه رفت و در عین حال، هیچ‌گاه ترک وطن را نپذیرفت.
مازیار متولد اول تیر ۱۳۳۱ در بابل بود. او از نوجوانی رویای خوانندگی داشت و در سال‌های دبیرستان، در مسابقات هنری دانش‌آموزان کشور که با داوری زنده‌یاد محمد نوری برگزار می‌شد، رتبه نخست را کسب کرد. محمد نوری درباره‌ی نخستین برخوردش با مازیار گفته بود: «صدای او لطافت و ظرافت‌هایی داشت که آن را بسیار دوست‌داشتنی می‌کرد.»
در ۱۶ سالگی به تهران آمد تا فعالیت حرفه‌ای‌اش را آغاز کند. در یکی از اجراهایش، جهانبخش پازوکی به‌طور اتفاقی صدای او را شنید و پیشنهاد همکاری داد. نام هنری «مازیار» نیز توسط همین آهنگساز برایش انتخاب شد. حاصل همکاری آنها، قطعات موفقی چون «ماهیگیر» و «کبوتر» بود که او را به شهرت رساند.
مازیار بعدها با آهنگسازان برجسته‌ای چون بابک بیات، محمد شمس، عماد رام، ناصر چشم‌آذر و تورج شعبانخانی همکاری کرد. تسلط او بر موسیقی مقامی مازندران، از ویژگی‌هایی بود که در صدای او جلوه‌گر بود و باعث تمایزش از سایر خوانندگان آن دوره شد.
تا سال ۱۳۵۷، مازیار از پرکارترین و پرطرفدارترین خوانندگان پاپ ایران به‌شمار می‌رفت، اما پس از انقلاب و از سال ۱۳۵۹ به بعد، فعالیت‌هایش به‌طور ناگهانی و بدون دلیل مشخصی متوقف شد.
با وجود فراهم بودن شرایط مهاجرت، مازیار هیچ‌گاه ایران را ترک نکرد. همسرش درباره این موضوع گفته بود: «مازیار همیشه باور داشت که آثارش پیش از انقلاب ارزشمندند و نیازی به ترک کشور نمی‌دید.»
در سال ۱۳۷۳، آلبوم «گل گندم» از او منتشر شد؛ اما بدون اطلاعش و بدون دریافت اجازه رسمی. مازیار خودش بعدها گفته بود نخستین‌بار این اثر را از بلندگوهای یک پارک شنیده و با ناباوری به کیوسک فروش رفته و نسخه‌ای از آلبوم خود را که از انتشار آن خبر نداشت، دیده است. این ماجرا برای او به‌شدت تلخ بود.
در فروردین ۱۳۷۶، زمانی که در حال کار روی آلبومی تازه بود، بر اثر سکته قلبی و مغزی درگذشت. او در ۴۵ سالگی در آرامگاه امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.
تورج شعبانخانی، از همکاران هنری‌اش، درباره‌ی او گفته بود:
«مازیار صدایی داشت که شنیده نمی‌شد، حس می‌شد.»
