بسیاری از ما در خوشیها و ناخوشیها به موسیقی پناه میبریم تا اگر حال خوشی داریم آن حال خوب را دوچندان کنیم و اگر هم ناخوش احوال هستیم، حال بد خود را پشت سر بگذاریم. در همین راستا اما تحقیقاتی وجود دارد که زنان در مقایسه با مردان به احتمال بیشتری از موسیقی برای سامان دادن به احوال و احساسات خود استفاده میکنند و بدین ترتیب آن حال و هوای ابری را پشت سر میگذارند.
دانیال شهرتی که به تازگی قطعه «فرشتهای در باد» را تولید و به کادر درمان تقدیم کرده، درباره موسیقی بیکلام میگوید: آهنگهای بیکلام من احساسات درون من در زمان تولید آن قطعه است و کاملا به صورت دلی و خودجوش است. زمانی که در ذهنم تراوش میکنند، پای پیانو نشستهام و ملودی خلق میشود، آن را رکورد کرده و بسط و گسترش میدهم و واریاسیون میکنم.
اینکه یک خبرنگار موسیقی باشید، میتواند مزایای زیادی برای شما به همراه داشته باشد؛ مزایایی چون کنسرتهای رایگان، موسیقی رایگان و فرصتی برای دیدار با افراد مشهور. ولی نوشتن درباره موسیقی فراتر از تأثیری است که از یک آلبوم یا کنسرت میگیرید؛ موسیقی پنجرهای را به روحیات و طرز تفکر دوره خود یا گذشته باز میکند.
مسلم خراسانی در مقالهای به مساله هنر و طبقهبندیهای آن مانند هنر متشخص، فاخر، متعهد و... مقابل هنر مبتذل و سخیف پرداخته و مینویسد: آیا میتوان انتظار داشت که ما همیشه افراد را در حال گوش دادن به موسیقی و سمفونیهای باخ، بتهوون، موتزارت یا زمزمه کردن ترانههایی از بنان، شجریان، خواندن اشعار سعدی، مولانا، حافظ، مطالعه فلسفه افلاطون، کانت، هگل یا تماشای تابلوهای نقاشی داوینچی، دالی، مگریت و فرشچیان ببینیم؟ اگر میتوان چنین انتظاری داشت، این انتظار ما تا چه اندازه منطقی، چه اندازه تحمیلی و چه اندازه قابل وصول است؟
اگر بخواهیم از پژوهشگران حوزه فرهنگ ایرانی را نام ببریم، بدون شک نام «بهمن بوستان» تداعی خواهد شد؛ مردی که با ساخت برنامههای موسیقی تلویزیونی نقش بسیاری در معرفی هنرمندان بزرگ وقت و اشاعه موسیقی کلاسیک ایرانی در آن زمان داشت. فردی که از حافظهای باورنکردنی بهرهمند بود و حضور در کنار او هیچ گاه خالی از لطف نبود.
در پادکست «رواق» گوینده لحنی جدی و مصمم دارد و علاوه بر صمیمیت حاکم در محتوا، جدیتی دیده میشود که حکایت از اطمینان تولید کننده نسبت به محتوا دارد.
پادکست «جافکری» که به تازگی تولید شده، سادهترین و ابتداییترین قواعد تولید یک پادکست را رعایت نکرده است.
نینوا با وجود جهتدهی تعمدی رسانهها، ازآنجاکه همراه با شرایط اجتماعی جامعه و بازگوکننده روحیات مردم بوده است توانست در میان توده مردم به اثری نامیرا و جاودانه بدل شود، اتفاقی که این روزها در میان آثار تولید شده نمیتوان یافت.